મારી વાર્તા “સંપેતરું” માં મેં જે ભાવનાઓની વાત કરી છે , એના પરથી આ કવિતા લખી છે . આજે સૌનું જીવન બહું વ્યસ્ત છે તેથી સૌની લાગણીઓ પણ પરિસ્તીથી પ્રમાણે બદલાતી રહે છે , પરંતુ જે લોકો વિદેશ ગયાં હોય છે , તેઓ જાણે ટાઈમ કેપ્સ્યુલમાં કેદ થઈ ગયા હોય છે . એમનું મન એમને એજ હૂંફની લાલસામાં પાછું લાવ્યું હોય છે .
પાછા વળતા…….
આજીવિકા શોધવા ગયેલો વાનર પાછો વળ્યો,
મંદ મંદ મલકાતો ઘેર જવા ઉતાવળો,
વિચારતો, કેવું સુંદર એ લીલુંછમ ઝાડ મારું ! ,
વર્ષો એના પર ટીંગાટા મારા ભાઈ ભાંડુ,
હવે ફરી સાથે મળીને ખૂબ આનંદ માણશું,
પાસેના તળાવમાં ,મસ્ત થઈ ડુબકી લગાવશું,
ફરી કુદશું એ જાણીતી વડવાઈઓમાં,
હુંફ પામશું એક બીજાના સાદા સંવાદોમાં,
ત્યાં દેખાયો દરવાજો મોટો , ઘેર પહોંચતા,
વાનર માને , હમણાં આવશે બધા એને ખોજતા,
પણ હવે ખરો મુંજાયો, એ આગળ જતા,
નથી દેખાતા આજ તો કોઈ ,જે અહીં જ હતા,
જ્યાં હતું ઘર ,ત્યાં છે હવે ઊંચું મકાન,
તળાવની જગ્યાએ છે,ચમકીલી દુકાન,
ત્યાં અકસ્માતે એક માનવ એને ભટકાયો,
કહે "હું પણ વિદેશથી ઘેર આવવા હરખાયો."
—-------
@Jagruti Doshi2024
